แค่เอาราก ไปฝากไว้

มาแล้ว… คำชี้แจงการตัด (เอ๊ะ… มิใช่ซิ ขุดแล้วเอาไปเลี้ยงที่อื่น) ต้นไม้รอบสนามฟุตบอล เพราะกีดขวางการสร้างลานจอดรถใต้ดิน ปรากฎในหน้าเกือบท้ายเล่มของ “บอกเล่าเก้าสิบ” ฉบับ 10 กันยายน 2550 คงอ่านรายละเอียดตรงกันว่า ไม่ได้ตัดนะ… นี่คือรากยุคโพสโมเดิร์น ไม่ต้องยึดกับที่ตายตัว ย้ายไปย้ายมาได้ เอาไปปลูํกที่โน้นสามสี่ปี แล้วก็กระทำการแบบเดียวกันนี่แหละ ขุดล้อมตัดกิ่งก้านเป็นคำรบสอง แล้วยกกลับมาใหม่

น่าสนใจว่า หากชี้แจงอย่างนี้ก็น่าอนุมานว่า ตำแหน่งต่าง ๆ ของต้นไม้สมควรจะอยู่ตำแหน่งเดิม? แต่เท่าที่เดินดูไม่เห็นมีการมาร์คเครื่องหมายใดที่ลำต้นทั้งสิ้น อ้าว… อย่างนี้ขนไปที่โน้น 30 ต้น แต่ขนกลับมาแค่ 10 ต้น ก็ถือว่าทำถูกต้องตรงตามคำชี้แจงนี้แล้ว

ไม่กลัวว่ามันจะล้มหายตายจากไปบ้างหรือ ถ้าเป็นจริง คงมีการตั้งงบซื้อจากจตุจักรเอาปักแทน แบบสร้างสนามกอล์ฟ มันแต่รอเลี้ยงใหม่ให้โตทำไมกัน เสียเวลา… ถึงตอนนั้นก็ไม่มีใครจับได้ไล่ทัน 🙂

สังเกตให้ดีว่า เป็นเพียงคำชี้แจงจากฝ่ายประชาสัมพันธ์ของมหาวิทยาลัย ไม่ได้เป็นคำชี้แจง “ทางตรง” จากปากผู้บริหาร ไม่มีลักษณะ “ทางการ” อ้างอิงมติที่ประชุมผู้บริหาร ว่ามีขั้นตอนหรือจะจัดการอย่างไร กับไอ้พวกต้นไม้ที่เกะกะขวางทางการพัฒนามหาวิทยาลัยแห่งนี้ หรือที่ว่าเมื่อสร้างลานจอดรถเสร็จแล้ว ผิวหน้าด้านบนจะเป็นสนามหญ้าเช่นเดิม ก็ยังสงสัยว่า “สนามหญ้า” มันมีหลายแบบ หญ้าจริงหรือหญ้าเทียม? ฉะนั้น คำชี้แจงที่ปรากฎจึงไม่ผูกมัดผู้บริหารแต่อย่างใด

ประสบการณ์ทางการเมือง สอนให้เราตระหนักว่า อย่าไว้ใจคนมีอำนาจเด็ดขาด