บอกลาด้วยภาพและคำ

อำลาต้นไม้รอบสนามฟุตบอลประสานมิตร ด้วยภาพมุมกว้างฝีมือคุณ Siripen เจ้าของบลอก บนโลกใบหนึ่ง มันก็ยังมีโลกอีกใบ ยังมีภาพประทับใจในอัลบัมของเธออีกหลายภาพ เชิญชมได้ ขอบอกว่าฝีมือไม่เบาเลยทีเดียว เข้าใจเฟ้นหามุมมองมาถ่ายทอด เอาดีทางงานภาพแลนด์สเคปได้สบาย

แต่ความประทับใจหาใช่แค่นั้น คำอำลาอาลัยของเธอสะท้อนอารมณ์รู้สึก จับใจไม่แพ้ภาพ ขออนุญาตคัดมาประกาศ ณ ที่นี้:

ถ่ายไว้เมื่อปี ’49 มุมสวยๆ ที่เคยเอาไว้พักผ่อนหย่อนใจ แต่ตอนนี้ต้นไม้สวยๆ บรรยากาศดีๆ ไม่มีอีกแล้ว เพราะมันโดนตัดเคลื่อนย้ายไปที่อื่นแล้ว น่าเสียดายจัง มีต้นไม้เยอะๆ มันก็ดีอยู่เเล้วนะ แต่เพื่อความเจริญทางวัตถุและสิ่งอำนวยความสะดวก จึงต้องเสียต้นไม้ใจดีที่เราเคยอาศัยร่มเงาของเค้าไป จริงๆ แล้วพื้นที่ใกล้สนามบอลเป็นที่พักผ่อนไม่เฉพาะคนใน มศว เท่านั้น ยังมีประชาชนที่อาศัยอยู่ในละเเวกนี้เข้ามานั่งเล่นเป็นครอบครัว มีน้องหมาน่ารักๆ มาออกกำลังกาย ผู้คนมากมายที่รักสุขภาพวิ่งออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ โดยไม่ต้องเสียเงินให้พวกกิจการฟิตเน็ต (เราเลยต้องไปเสียตังค์เข้าฟิตเนสเลย…แป๋ววว..) คิดถึงบรรยากาศดีๆ เดิมๆ จังเห็นเเล้วเราก็พลอยอดหดหู่ใจไม่ได้…. ต้นไม้กูอยู่ไซ !!!….(ไม่ใช่ช้างกูอยู่ไหนน๊ะ..555)

บางตอนที่ Siripen บันทึก ทำให้ฉุกย้อนไปกว่า 15 ปี นับแต่เรายังละอ่อนปีหนึ่ง เห็นคุณน้าหญิงอินเดียสี่ซ้าห้าคน ไม่ต้องสวมชุดวอร์มเสื้อกีฬาหรู พวกเธอสวมห่มชุดประจำชาติสาหรี่ (ใช่ป่าวว่ะ) สวมรองเท้าผ้าใบทะมัดทแมง เดินออกกำลังรอบสนามฟุตบอล เหยียบย่ำพื้นดินแผ่นหญ้าวันละเป็นสิบเป็นร้อยรอบ สิบกว่าปีผ่านไป หน้าตาพวกเธอยังพิมพ์เดิมไม่เปลี่ยน ไม่รู้สึกว่าแก่วัยขึ้นแต่อย่างใด มาวันนี้ กลับต้องเดินย่ำบนพื้นปูน

ใช่แล้ว “ความเจริญทางวัตถุและสิ่งอำนวยความสะดวก”

ไม่มีอีกแล้ว… ไม่มี… 😦